Afscheid is de deur naar de toekomst

Zo ben ik begonnen met mijn aller eerste blog...en zo ga ik ook eindigen met mijn laatste blog! Mijn voeten zijn terug op de NL bodem en het is heerlijk om iedereen weer te zien en wat reageert iedereen leuk:

Nijmegen Atletiek was heerlijk thuiskomen:
Trainer Anneliek vraagt aan Joris: “hee...heb je Pita alweer gezien?”...Waarop Joris enthousiast reageerd: “Jaaaaaaaaaaa mijn lievelings Juf”
Vervolgens taart gegeten onder de welkom vlaggetjes!

ROC was ook thuis komen alsof ik er gister nog rond liep:

Pita staat achter de fitness bali alsof ze nooit weg is geweest.....Joyce loopt voorbij de ruit en staat stil kijkt Pita aan “HUH WAT DOE JIJ NOU HIER?!”...”Ja sorry, mijn 3 maanden waren al voorbij”...”AAAAAH WAT LEUUUK”...”JA HEEEEEEEEAAAAAA IK DOE ZO MEE MET DANSEN”. Vervolgens gelijk een deeltje van de les gegeven, oooh wat voelde ik me gelukkig!

Ook ben ik bij mijn leukeleukelueke huisgenootje (tosca) op bezoek gegaan (ik woon voorlopig even weer bij mijn papie en mamie, dus vandaar dat ik op bezoek moest raar in mijn eigen huis...raar he?!)...maar ik liep naar boven en vervolgens doe ik mijn deur open: “Surpriiiiiiiiiise”.
Stond lieve sandra daar en mijn lieve broertje (en die toffe tosca natuurlijk), hadden ze heerlijk voor mij gekookt, Nederlandse cadeautjes en de kamer versiert...aah!

En dan de aankomst op Schiphol was ook geweldig, eerst moest ik mijn tassen nog van de band afhalen en daar zag ik mijn lieve enthousiaste mama al zwaaien...ja hou het dan maar eens droog..noway! Door de douane werd het alleen maar erger, haha!

Maar...ik voelde me echt gélijk thuis en toen we eenmaal door Nederland heen gingen rijden voelde ik me ook thuis, natuurlijk een paar dingen vielen me echt op; Goeie wegen, de kou, al die blanke Nederlanders, geen engels meer praten...maar echt een cultuurshock waar iedereen het over heeft? En “het niet meer kunnen aarde met Nederland”.... Nee zo ervaar ik het echt totaal niet, ik geniet ervan (alleen...HET IS ZOOOO KOUDUUUUD, echt verschrikkelijk)! Maar ik heb ook wel een verklaring waarom ik me zo thuis hier voel, ik ben iemand die erg bezig is met het nu-leven en toekomst-leven. Ik kan er meer van genieten wat komt dan wat is geweest en dan klinkt het nu alsof ik niet meer kan genieten van mijn periode in Ghana, dat is zeker niet zo, maar ik ben nu ookal weer bezig met kamp organiseren en weer de dingetjes hier in NL. Ik kijk er gewoon ontzettend positief op terug, maar hier gaat ook mijn fijne leventje ook weer door! En dit was hetzelfde toen ik Ghana aankwam, ik was gewoon in Ghana en Nederland had ik voor 3 maanden even achtergelaten. Haha als ik zo nalees is het wel een hele simpele gedachten :)

Even iets typisch...Ik ben 3 maanden in Ghana geweest en echt GEEN DAG ziek geweest, nog geen buikpijn gehad!! En mijn eerste avond voelde ik me met het uur zieker worden tot dat ik zelfs koorts had en ik had nog niet echt veel gegeten want ik had ontzettend pijn aan mijn keel. De ochtend toen ik wakker werd kreeg ik helemaal niets meer door mijn keel (kun je nagaan? 3 maanden lang zin gehad in tosti's met jogiedrank...en ik had er gewoon geen zin in, haha). Gelijk naar huisarts gegaan; joepie! Dikke keelontsteking!!! Dus nu ben ik lekker aan de antibiotica voor 10 dagen, haha. maar het gaat alweer beter met mij en mijn jogiedrank met tosti smaken...HEEERLIJK!

Zaterdagochtend werd ik gebeld door een Ghanees nummer: “Hiii this is your hostbrother, can you call me back?” Dus ik heb vervolgens terug gebeld en de meeste kids heb ik gesproken!!!!!!!! Iedereen geweldig om gesproken te hebben, maar bij 1 iemand werd ik nog vrolijker dan ik al was; Ellie...... My angel! (Ellie is dat meisje waarvan ik de opleiding ga betalen). Ze klonk gelukkig echt heel vrolijk en we hebben aan de telefoon echt heel hard gelachen, het was ook wel heel bizar. Ze hebben allemaal gezegd dat ik terug moest komen en wanneer ik weer terug kom...........

Of ik echt terug ga naar Ghana? Dat weet ik echt niet! Aan de ene kant zou ik over 'n jaar mijn kids dolgraag weer willen zien, maar aan de andere kant wil ik nog zoveel van de wereld zien. Maar de kids hebben mijn hart gestolen en behalve de kids heeft eigenlijk heel Ghana mijn hart gestolen. Ik heb me 3 maanden hier thuis gevoeld (op mijn huid na) en ze zijn geweldig daar!!!! Maar ach...dat zien we wel weer over een paar jaar...ik denk dat het nog een beetje vroeg is om nu al te zeggen, maar ik sluit niets uit :). (wat ik wel tijdens mijn periode daar in Ghana tegen iemand heb gezegd: 'Ik heb nooit geweten wat ik met 1 miljoen zou moeten doen.... en nu zou ik er niet meer over hoeven denken; terug naar mijn lieve kids')

Maar toch gaat dit nu écht (voorlopig...) mijn laatste verhaal zijn :)

Ik heb jullie al weet ik het hoevaak bedankt, maar toch wil ik jullie nog een keer bedanken voor het volgen van mijn verhalen en de ongelofelijke leuke reacties op al mijn verhalen.

BEDANKT!!!

Love,

Pita

ps. Ga even naar video's rechts op de site...daar zet ik zodadelijk filmpjes op van het weeshuis
pps. Ik ga zodaelijk ook mijn laatste paar foto's op de site zetten....maarja ik heb er intotaal ruim 1700, dus mocht je tijd over hebben..zeg het gerust ik laat alles zien!!